شیرین عسلی

دردانه من.. این روزها از همیشه شیرین تر و قشنگ تری، پر از مهری،  پر از احساس. برای مامان یا بابا بوس میفرستی و آروم میگی :"دوست دارم". گاهی اوقات که صدات میکنم در جواب میگی "جونم"؟... آخه چطوری قورتت ندم شیرین عسل من! دستهای نازت رو دور گردنم حلقه میکنی،  حلقه ای که باارزش ترین گردنبند دنیاست. رنگهای سبز، زرد،  قرمز و آبی رو به خوبی میشناسی. بجز چند حرف معدود مثل "خ"،  "ق" و "ل" تقریبا همه حروف رو به خوبی ادا میکنی.  گاهی برای هر چه درست ادا کردن کلمات خیلی با دقت و شمرده صحبت میکنی،  مثل دیروز که بهت گفت :"پوستمو کشیدی"،  ابتدا کلمه رو بلغور کردی ولی وقتی بهت گفتم متوجه نشدم چی میگی با دقت هر چه تمام گفتی: "پوستتو نتشیدم"، به جای "ک" میگی "ت". خیلی مامانی شدی و هرجا باشی بعد ی مدت تقریبا کوتاه دلت هوای منو میکنه و میای پیشم.  ی شیرین عسلی دیگه هم دیروز صبح بود که بابا رو از تخت و اتاق آوردی بیرون و من تو آشپزخونه پشتم به اتاق بود،  اومدی گفتی مامان مامان (به بابا) صب بشیر (صبح بخیر) بگو!  این موقع ها فدات میشم دلم میخواد قورتت بدم.